คุณพ่อของกระผมคือ นายประพัฒน์ เจตาภิวัฒน์ กำนันดูซงญอในสมัยนั้น ได้รับมอบหมายให้เตรียมพื้นที่ที่จะสร้างที่ว่าการอำเภอดุซงญอ ยิ่งสร้างความปิติยินดีเป็นล้นพ้น ให้กับพ่อแม่พี่น้องในพื้นที่เนื่องจากพระองค์ทรงห่วงใย สภาพความเป็นอยู่ของพี่น้องที่นี่ เพราะบ้านดุซงญออยู่ไกลจากตัวอำเภอระแงะ ๑๖ กว่ากิโลเมตร จากตัวอำเภอเมือง ๓๐ กว่ากิโลเมตร สภาพพื้นที่เป็นยุทธ์ศาสตร์เหมาะสำหรับการพัฒนาในอนาคต พระองค์ทรงมีพระเนตรการไกล แต่น่าเสียดายที่วันนี้อำเภอดุซงญอไม่ได้ก่อตั้ง ไม่ว่าด้วยเหตุผลเรื่องการเมืองการปกครอง ผู้มีอิทธิพล แต่ในใจของคนดุซงญอจากอดีตจึงปัจจุบันมีคำว่า ‘อำเภอดุซงญอ’เสมอมา และวันนี้ทุกคนรุ่นลูกรุ่นหลานยังหวังว่าสักวันอำเภอในฝันของพวกเขา คือ’อำเภอดุซงญอ’จะต้องเกิดขึ้น อย่างน้อยได้สะท้อนถึงความต้องการของคนในพื้นที่อย่างแท้จริง
ผู้เขียนรู้สึกถึงความต้องการในสิ่งที่เคยจะมีของคนในพื้นที่ แต่กลับไม่มีถามผู้มีอำนาจที่รับผิดชอบต่อจากนายประพัฒน์ เจตาภิวัฒน์ ก็ไม่ได้คำตอบ จนถึงสมัยนี้ความต้องการในสิ่งนั้นๆอย่างอยู่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง อาจเป็นเพราะคนดุซงญอมีบุญแต่กรรมบัง ก็ได้ ตอนท้ายท่านประพจน์ เจตาภิวัฒน์ ฝากไว้ว่า ทำวันนี้ รับผิดชอบสิ่งที่ทำให้ดีที่สุด อะไรผ่านไปแล้วผ่านไปเลย ‘’อย่างน้อยเราก็ได้ทราบแล้วว่าหมู่บ้านของเราเป็นหนึ่งในหน้าประวัติศาสตร์ของเมืองไทยและมันได้จารึกแล้ว อาจด้วยความตั้งใจหรือไม่ มันไม่สำคัญ‘’
ชาวบ้านดุซงญอ รักและเทิดทูนสถาบันพระมหากษัตริย์อยู่เหนือเกล้าเสมอมา สมดังคำที่จารึกอยู่ในหัวใจทุกผู้คนเป็นนิรันดร ว่า ’’เย็นศิระเพราะพระบริบาล’’
